اصطلاحات رایج در انواع مسیریابی در شبکه

برخی از اصطلاحات مهم درباره مسیریابی شبکه

درک اصطلاحات رایج مسیریابی به شما کمک می‌کند تا مفهوم انواع مسیریابی در شبکه را بهتر متوجه شوید. این اصطلاحات در عملکرد روترها، نحوه ارسال داده‌ها و مسیرهای ارتباطی نقش کلیدی دارند. در ادامه برخی از مهم‌ترین مفاهیم مرتبط با مسیریابی در شبکه را بررسی می‌کنیم.

میزبان یا هاست (Host)

به نقل از راویستک " هاست در شبکه کامپیوتری، رایانه‌ای است که به اینترنت یا شبکه‌ای دیگر متصل است. یک میزبان شبکه می‌تواند اطلاعات و نیز نرم‌افزار client و server را میزبانی کند."

هاست به هر دستگاهی در شبکه گفته می‌شود که دارای یک آدرس IP منحصربه‌فرد است و می‌تواند اطلاعات را ارسال یا دریافت کند. این دستگاه می‌تواند یک کامپیوتر، سرور، گوشی هوشمند یا حتی یک چاپگر تحت شبکه باشد.

هاست‌ها به دو دسته Client و Server تقسیم می‌شوند؛ Client درخواست داده را ارسال می‌کند و Server پاسخ آن را ارائه می‌دهد. ارتباط بین هاست‌ها در انواع مسیریابی در شبکه از طریق مسیریاب‌ها و سوئیچ‌ها برقرار می‌شود. شناسایی و مدیریت هاست‌ها در شبکه‌های پیچیده از اهمیت بالایی برخوردار است.

مسیریاب شبکه یا روتر (Router)

روتر یکی از اصلی‌ترین اجزای یک شبکه است که وظیفه هدایت بسته‌های داده بین شبکه‌های مختلف را بر عهده دارد. این دستگاه مسیر بهینه برای ارسال اطلاعات را بر اساس پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPF و BGP انتخاب می‌کند. روترها علاوه بر هدایت داده‌ها، می‌توانند نقش دیوار آتش (Firewall) را نیز ایفا کرده و امنیت شبکه را افزایش دهند.

عملکرد روتر در انواع مسیریابی در شبکه به دو صورت استاتیک و داینامیک انجام می‌شود. این دستگاه‌ها با استفاده از الگوریتم‌های هوشمند، بهترین مسیر برای عبور بسته‌ها را تعیین می‌کنند.

جدول مسیریابی (Routing Table)

جدول مسیریابی، مجموعه‌ای از اطلاعات ذخیره‌شده در حافظه روتر است که مسیرهای مختلف برای ارسال داده‌ها را مشخص می‌کند. این جدول شامل مقاصد شبکه، آدرس‌های Next Hop و معیارهایی مانند متریک (Metric) برای انتخاب بهترین مسیر است.

در روش‌های مسیریابی داینامیک، این جدول به‌صورت خودکار و پیوسته به‌روزرسانی می‌شود؛ اما در مسیریابی استاتیک، مدیر شبکه باید مسیرها را به‌صورت دستی تنظیم کند. دقت در تنظیم جدول مسیریابی، تأثیر مستقیمی بر عملکرد و کارایی شبکه دارد.

شبکه دور یا شبکه ریموت (Remote Network)

شبکه دور به شبکه‌ای گفته می‌شود که از طریق یک اتصال عمومی یا خصوصی به شبکه دیگری متصل شده است. این نوع شبکه‌ها معمولاً برای ارتباط بین دفاتر مختلف یک سازمان یا دسترسی از راه دور کاربران به شبکه داخلی استفاده می‌شوند. اتصال به شبکه‌های دور اغلب از طریق ******* (شبکه خصوصی مجازی) یا اتصالات اختصاصی MPLS انجام می‌شود.

مدیریت صحیح انواع مسیریابی شبکه برای ارتباط با شبکه‌های دور، امنیت و کارایی آن‌ها را افزایش می‌دهد. استفاده از پروتکل‌های رمزنگاری در این نوع شبکه‌ها بسیار حیاتی است.

هاپ (Hop)

هاپ به هر نقطه‌ای در مسیر انتقال داده گفته می‌شود که بسته‌های شبکه از آن عبور می‌کنند. هر بار که یک بسته از یک روتر عبور می‌کند، یک هاپ در مسیر آن ثبت می‌شود.

افزایش تعداد هاپ‌ها می‌تواند باعث افزایش تأخیر در ارسال داده‌ها و کاهش سرعت ارتباطات شود. به همین دلیل، در مسیریابی داینامیک، روترها سعی می‌کنند کمترین تعداد هاپ را برای بسته‌ها انتخاب کنند. در پروتکل‌هایی مانند Traceroute، می‌توان تعداد هاپ‌های طی شده برای رسیدن به یک مقصد خاص را بررسی کرد.

هاپ بعدی (Next Hop)

Next Hop به مسیریاب یا گیت‌وی بعدی اشاره دارد که یک بسته باید به سمت آن ارسال شود تا به مقصد نهایی برسد. در جدول مسیریابی، این مقدار نشان می‌دهد که بسته‌های داده پس از خروج از یک روتر، باید به کدام مسیر بروند. اگر مسیر به‌درستی تنظیم نشده باشد، ممکن است بسته‌ها در شبکه گم شوند یا دچار تأخیر شوند.

Next Hop در روش‌های مسیریابی داینامیک با تغییر شرایط شبکه به‌صورت خودکار تنظیم می‌شود. تنظیم صحیح Next Hop در شبکه‌های بزرگ تأثیر زیادی در عملکرد و کاهش تأخیر دارد.

سگمنت TCP (TCP Segment)

سگمنت TCP، یک بسته داده‌ای است که در لایه انتقال (Transport Layer) شبکه قرار دارد و بخشی از ارتباطات TCP/IP محسوب می‌شود. این سگمنت شامل اطلاعات مهمی مانند شماره پورت، شماره ترتیب (Sequence Number) و تأییدیه دریافت (ACK) است

. انواع مسیریابی در شبکه باید به‌گونه‌ای مدیریت شوند که سگمنت‌های TCP به ترتیب صحیح به مقصد برسند. این سگمنت‌ها برای اطمینان از انتقال بدون خطای داده‌ها بین دو دستگاه استفاده می‌شوند. در صورت بروز مشکل، TCP با ارسال مجدد داده‌های ازدست‌رفته، صحت انتقال را تضمین می‌کند.